Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

νυχτερινό

Αναζητώντας δρόμους έτσι κινήθηκα με μόνο όφελος αυτό
Κι ας ήταν πολύ
Ισχυρίστηκα πως το άξιζα

Ισχυρίστηκα πως είχα το πρωτογενές δικαίωμα του ανθρώπου
Να χτίζει πάνω σε νερό
Να χτίζει πάνω σε σύννεφα
Δίχως τις οδηγίες της λύπης 


Κάθε φορά που νυχτώνει κρυώνει η μνήμη
Η θάλασσα μακραινει και τα χέρια αδειάζουν

Φίλησε πριν φύγω
ό,τι κρυφό σου κουβάλησα

Ένας βόγκος η φωνή σου
Κι εσύ το ονόμασες τραγουδι

Τουλάχιστον μ αγαπάς είπα
Κι είναι σκηνή από ξένο έργο

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

Περί του θρήνου των παρόντων

Η Απώλεια σημαίνει
και
Ο ρυθμός αλλάζει. Μορφοποιείται κάθε φορά. Ένα όργανο φεύγει. Οι υπόλοιποι της ορχήστρας αναπροσαρμόζονται. Να μη φανεί το χάσμα. Να καλυφθεί το κενό. Καμιά φορά αμέσως ή αργότερα κάποιος επιχειρεί να καταλάβει τη θέση. Εννιά στις δέκα με επιτυχία. Επιτυχία;
Αφού η ζωή είναι πιο δυνατή, ας το πούμε κι έτσι.

Απώλεια ίσον αναδιάταξη. Επανατοποθέτηση. Εκεί που τα πούλια ήταν έτσι, πρέπει να μπουν αλλιώς. Αυτό ίσως και να συνθλίβει. Το θέλω εδώ δε χωρά. Δε χωρά η προσωπική επιθυμία. Η απώλεια είναι η αλήθεια χωρίς ρωγμές.
.................................................................................................................................
Κι ύστερα είτε χτίζεις περιφερειακά είτε χτίζεσαι. Ανάλογα με τη δύναμή σου. ανάλογα με το βαθμό που έχεις φαγωθεί.

(σημειώσεις)