Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

αν



Και λέω πως θα (σου ) φανεί
Αν αύριο
Τώρα
Σε λίγο
Του χρόνου
Αν ποτέ ή εν τω άμα

Το κάδρο που σαι τοιχισμένος
Το δεις
Με τα πλαίσια παραλλαγμένα
Με τα πλαίσια βαμμένα
Με τα πλαίσια εκτός
Πλαισίων

Κι εσύ
ο Αμέτοχος

Ενεργός

μιας εξωγενούς ωθητικής
δύναμης
Το βέλος

Εσύ ένα βέλος
Να σαϊτεύεις
Να σαϊτεύεις
Το μέτρο το αόρατο πλέον
στοχεύοντας

Πέρασες τη ζωή σου
Ανα/ζητώντας
Το μη
Όριο

Και είπες
«Πού φτάνει;»

Την πέρασες τη ζωή σου

Θρηνώντας
Βλαστημώντας
Όρια
Περιθώρια
Ψευδαισθήσεις οράματα
Χρώματα
Αχ…Όμορφα χρώματα….

Κλαις;


Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

πότε;

λέω εσύ
μα εμένα βλέπω
να στέκομαι στην πόρτα
που μου ανοίγεις

ονειρεύομαι το εσύ
ωστόσο  εμένα βρίσκω
στο σκοτεινό  πέρασμα
ανιχνευτή

γράφω  εσύ 
και οι λέξεις
-που κανονικά αποφεύγω την επαφή
μαζί τους-
ως την αγωνία, εμένα  περιγράφουν

λέω πάντα εσύ
-είναι ξέρεις το πιο εύκολο-
μα εννοώ πάντα εγώ

μέσα σ' αυτή τη συνάφεια
τόσον καιρό εγώ
τόσον ατέλειωτο καιρό

θα με δω δίχως
το πρόσχημά σου;
 (αναρωτιέμαι....)

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

αυτό μόνο

(αυτό έμεινε)

η μαλάτσα
που οξειδώνει τις απλωμένες
μέρες με
τα θραύσματα απολυμένων ονείρων
να γεμίζει  σκουριά τους αρμούς
στα κινούμενα ντύματα

να θυμόμουν
ένα σπάσιμο γονάτου
ένα λύγισμα καρπού
μια στιγμή αθανασίας
αλώβητη

μόνο μαλάτσα να κολλάει
στο δέρμα –μόνη-
και να κλείνει τα στόματα

(μα ποιος ακούει  το θέρος;)

ραγίζει η ζωή
και η πύλη που σφραγίζεται
είναι της δίψας

*μαλάτσα: υγρασία με ζέστη